Zespół Tourette’a
Dr. Kirsten Müller-Vahl z Uniwersytetu Medycznego w Hanowerze przeprowadziła w ostatnich latach szereg badań dotyczących skuteczności dronabinolu u pacjentów z zespołem Gilles’a de la Tourette’a. Rzeczywiście niektórzy z pacjentów regularnie zażywających preparaty z pochodnych konopi indyjskich zgłosili poprawę swojego stanu zdrowia. W latach 1994-1996 systematyczne badania 47 pacjentów wykazały, że 13 pacjentów, którzy stosowali konopie indyjskie, złagodziło objawy swojej choroby (K. Müller-Vahl, 1998). Są dostępne również inne publikacje w specjalistycznych czasopismach medycznych opisujące inne pojedyncze przypadki z podobnymi doświadczeniami w leczeniu marihuaną (M. Hemming, 1993; R. Sandyk, 1988).
Zespół Tourette’a to złożone zaburzenie neuropsychiatryczne, które zwykle pojawia się w dzieciństwie lub w okresie dorastania. Charakteryzuje się tikami, rodzajem mimowolnych skurczy mięśni, zwłaszcza twarzy, szyi i ramion (zaciskanie ust, gwałtowne ruchy głowy). W większości przypadków, oprócz możliwych problemów behawioralnych, takich jak samookaleczenie czy hiperseksualność, syndromowi temu towarzyszą tiki mówione mimowolnie. Składają się one z pojedynczych dźwięków, słów a nawet obelg. Deficyty uwagi i nadpobudliwość podobne do ADHD, obsesyjne myśli oraz kompulsje są często obserwowane równolegle.
W pierwszym badaniu prowadzonym przez dr. Kirsten Müller-Vahl z Uniwersytetu Medycznego w Hanowerze pacjenci otrzymywali pojedynczą dawkę od 5 do 10 mg dronabinolu (THC) w postaci kapsułek (K. Müller-Vahl, 2002). Obserwacje wykazały zmniejszenie tików i objawów obsesyjno-kompulsywnych. Niektórzy pacjenci zgłaszali krótkotrwałe działania niepożądane, takie jak ból głowy, nudności, zawroty głowy, lęki, euforia, drżenia, uczucie suchości w jamie ustnej czy uderzenia gorąca. Leczenie dronabinolem w podanej dawce nie miało istotnego wpływu na nastrój ani na zdolność koncentracji pacjentów.
W drugim badaniu z udziałem 17 pacjentów skuteczność i bezpieczeństwo dronabinolu sprawdzano przez sześć tygodni (K. Müller-Vahl, 2003). Dronabinol podawano do śniadania lub w porze lunchu. Początkowa dawka została ustalona na 2,5 mg . Należało ją zwiększać regularnie co trzy dni do maksymalnej dawki 10 mg na dobę. Podobnie jak w pierwszym badaniu objawy choroby były znacznie zmniejszone. Terapia nie powodowała również żadnych znaczących skutków ubocznych, nawet przy maksymalnej dawce. Tylko jeden pacjent przy dawce 5 mg dronabinolu miał efekty uboczne przez dwadzieścia cztery godziny.
