Jak starożytni korzystali z dobrodziejstw konopi. Historia, która liczy 4 000 lat! Część 2.

Najstarsze teksty opisujące stosowanie marihuany do celów terapeutycznych pochodzą  ze starożytnego Egiptu, Asyrii, Persji, Tybetu, Azerbejdżanu, starożytnej Grecji, Izraela i Palestyny i krajów arabskich.

Bogate zbiory bibliotek starożytnej Asyrii [i asyryjskiego] oraz tamtejszego króla Asurbanipala z Niniwy (ok. 669-626 lat p.n.e.) zawierały liczne gliniane tablice, pochodzące z 2000 roku p.n.e., opisujące azallu (nasiona konopi), które stosowano w połączeniu z innymi ziołami w celu łagodzenia skurczy porodowych. Azallu stosowane na skórę miało być skuteczne w przypadku obrzęków, siniaków i zaburzeń ocznych. Doustnie było używane w leczeniu depresji, impotencji, kamieni nerkowych i do zwalczania czarów. Zend Avesta – święta księga Persów – nauczała religii w starożytnej Persji. W dzisiejszych czasach nadal praktykuje ją prawie 200 000 wiernych. Pisma te zawierają fragmenty o psychoaktywnych właściwościach bhang, które tłumacz James Darester przełożył jako konopie indyjskie. 

Najcenniejsze świadectwo medycyny starożytnego Egiptu – Papirus Ebersa – jest obecnie przechowywane w bibliotece Uniwersytetu w Lipsku. Dokument pochodzi z czasów panowania Amenhotepa I. Zgodnie z nim konopie indyjskie stosowano doustnie, doodbytniczo i dopochwowo. Jeden z fragmentów tekstu dotyczył używania konopi w celu złagodzenia skurczy podczas porodu. Przypuszcza się, że konopie indyjskie były używane również w Palestynie / Izraelu do łagodzenia bólów porodowych. Odkryto tam grobowiec zawierający szkielet czternastoletniej dziewczyny i monety datowane na IV wiek. Dziewczyna najprawdopodobniej zmarła w wyniku powikłań porodowych, gdyż jej zbyt wąska miednica nie pozwalała na przejście głowy dziecka. W jej jamie brzusznej znaleziono szarą substancję zawierającą ślady konopi. W artykule opublikowanym w czasopiśmie Nature autorzy odkrycia napisali, że „popiół znaleziony w grobie pochodzi z konopi. Stosowano go przez wdychanie, aby ulżyć w bólu podczas przebiegu porodu.”

Konopie indyjskie były szeroko stosowane w kulturach arabsko-muzułmańskich – od Persji aż po Hiszpanię – co zostało opisane w wielu pismach. Około roku 1000 n.e. medycyna arabska osiągnęła punkt zwrotny. Opium zajmujące w starożytności pierwsze miejsce wśród substancji leczniczych i psychotropowych zostało wówczas zdetronizowane przez konopie w formie haszyszu.

Ibn Sina – jeden z najsłynniejszych arabskich lekarzy znany pod łacińskim nazwiskiem Awicenna wspomina o konopiach w swojej pracy zatytułowanej al-Qanun at-Tibb. Praca ta została napisana około 1000 r. Jej główna część ma pięć tomów. W XII wieku praca została przetłumaczona na łacinę (Canon Medicinae) i ze względu na jej kompleksowe ujęcie wszystkich najważniejszych gałęzi ówczesnej medycyny aż do XVII wieku była główną wykładnią wiedzy medycznej. Zgodnie z nią marihuanę stosowano do leczenia chorób neurologicznych, takich jak epilepsja i migrena, a także przy bolesnych miesiączkach i trudnych porodach.

W czasach Buddy (około 560-483 r.) jednym z najwybitniejszych lekarzy, wzniesionych do rangi patrona medycyny tybetańskiej, był Jivaka. Praktykował on poważne zabiegi chirurgiczne (m.in. operacje czaszki i brzucha), używając marihuany jako środka znieczulającego. Podobnie było w przypadku Rzymian i Greków, którzy nie stosowali konopi do celów psychotropowych, chociaż znany był im ich odurzający efekt. Według Demokryta (460-371 p.n.e.) marihuana była często spożywana w połączeniu z winem i mirrą w celu wywołania halucynacji. Grecki filozof i historyk Plutarch (ok. 45-125 r.) potwierdza w swoich pismach, że po posiłku mieszkańcy Tracji, regionu helleńskiego, wrzucali do ognia górne części rośliny przypominającej oregano, aby odurzać się wdychanym dymem po czym „w spokoju zasypiać”.